Op de gevel van de honderd jaar oude, door Rem Koolhaas verbouwde distilleerderij prijkt geen protserig Prada-logo, maar staat alleen de naam ‘Fondazione Prada’ in bescheiden letters. Je zou er haast aan voorbijlopen.

Het is een trend in de kunstwereld om oude industriële complexen om te bouwen tot kunsttempels – denk aan Tate Modern of de vele Duitse musea in voormalige fabriekspanden. Maar zo stijlvol als dat door Koolhaas’ bureau OMA is gedaan in Milaan, zie je het niet vaak. De distilleerderij uit 1910 bestaat uit zeven heel verschillende gebouwen, waaronder oude pakhuizen en graansilo’s, die hun industriële uiterlijk grotendeels mochten behouden. Koolhaas voegde er drie nieuwe gebouwen aan toe: een glazen kunsthal (Podium), een filmtheater van roestvrij staal (Cinema) en een tien etages tellende toren van wit beton (Torre). Samen hebben de panden 19.000 m2 expositieruimte – twee keer zoveel als het pas geopende nieuwe Whitney Museum in New York.

Koolhaas, die eerder Prada-winkels ontwierp in New York en Los Angeles, noemt het complex „een campus”. Je zou het ook een kleine kunststad kunnen noemen, met pleinen, steegjes en loopbruggen. „Het is geen restauratieproject en het is ook geen nieuwe architectuur”, aldus de sterarchitect. „Het is een ensemble van fragmenten die niet samensmelten tot één beeld en waarbij geen enkel deel het andere mag domineren.”